Slideshow

31 marzo 2011

La crónica más dura ....


Algunos os preguntareis porque llevo tanto tiempo parado, otros como habreis intuido por mis comentarios en el facebook no estoy por mi mejor momento runner si se le puede llamar así.
Tras el maratón decidí descansar unas semanas y tras retomar los entrenamientos cual fue mi sorpresa al ver que no era capaz de correr 5-6 km sin sufrir mareos. Rapidamente me puse en manos de medicos y han sido diversas las pruebas que me han realizado, llegando incluso al cardiologo por si algo fallaba en el que supone me tiene que mantener vivito y coleando. Se me detecto una anemia por falta de hierro considerable y algo de tratamiento me dieron. Yo por mi parte he intentado ayudar siguiendo una alimentación adecuada al efecto, pero la cosa no ha salido como uno esperaba.
Me olvidé por completo de carreras, no queria hacer locuras ni tener sustos, pero salia de vez en cuando a correr, intentando así ver mis evoluciones, como se diria comunmente "ni palante ni patras", cuando el crono marcaba los 30 min una extraña sensación invadia mi cuerpo, perdia parte de la visión, empezaba a sentir nauseas y las piernas se negaban a dar un paso por miedo a la falta de coordinación y acabar estampado en el suelo. Dejaba pasar una semana y volvia a probar y al final se convirtió en una rutina, rutina que siempre acababa de la misma manera, enfadado, cabreado, y con una sensación de impotencia indescriptible. Pero mi afán de intentarlo y mi enorme pasión por este mundillo me hacia seguir intentandolo, siempre confiando que el dia menos pensado volveria a estar aqui escribiendo cronicas de carreras y con la ilusión que me caracterizaba cuando todo iba bien.... Pero las semanas han ido pasando y con ellas la ilusión se ha ido desvaneciendo ....

Este fin de semana, coincidiendo con la magdalena, se celebra la prueba de 5 km en conmemoración a Luis Adsuara, hasta hace apenas un par de horas, estaba convencido en participar, eran 5 km y podria terminar si la realizaba a un ritmo tranquilo y sin ninguna presión. Para terminar de convencerme hoy he vuelto a salir a entrenar un poquito, y como siempre todo iba perfecto sin molestias de ningún tipo hasta que de repente todo se ha vuelto a nublar, una terrible angustia se ha apoderado de mi estomago y han vuelto las nauseas ... una oleada de rabia se ha apoderado de mi y me he liado a patadas contra aquellas que su unica función es indicarnos que ha llegado la primavera, que me perdone la madre naturaleza pero si me liaba a puñetazos contra la palmera me hubiera hecho daño... no llevaba 30 minutos como siempre, esta vez todo se habia desvanecido cuando llevaba solo 4 km y 22 min recorridos. Como de costumbre he ido hasta el coche andando, cabizbajo observando a aquellos con los que me cruzaba y corrian con una alegria admirable, pensativo, triste y muy muy dubitativo ....

Tras meterme en la ducha e imitando alguna escena de pelicula me he puesto debajo del grifo, con las manos apoyadas en la pared y he empezado a analizar. Me he dado cuenta que los mareos empezaron hace muchisimo tiempo, sin darle importancia por aquel entonces, pensando que tal vez un mal desayuno, alguna cervecita de mas el dia anterior, mil historias que no me dejaban ver que algo empezaba a fallar en mi interior ... pronto me ha venido a la mente que, casualidades de la vida, mi ultima carrera habia sido el maratón de Castellón, y con ella el analisis de un año lleno de exigencias y porque no decirlo, locuras, sin pensar en ningún momento que mi cuerpo no podria soportar tanta exigencia ... y ha sido entonces cuando ha aparecido la imagen de un mas que probable abandono el proximo domingo. En ese momento ha sido cuando he tomado la decisión por la cual escribo esta crónica: "Dejo de correr".

No es un adiós definitivo, al menos eso espero, pero me doy cuenta que lo unico que consigo es hacerme sufrir a mi y a quienes me rodean, y como reza una famosa frase "más vale una retirada a tiempo ..." de nada sirve ir en contra de las leyes del cuerpo humano y si el mio me pide descanso, es hora de darselo supongo. Quiero volver, porque me apasiona este mundo, he sido muy feliz y a dia de hoy no tengo todavia palabras para describir la sensación de pasar por debajo de un arco de meta tras tu primera carrera, tu primera media maratón, tras 3 horas y media corriendo por esas montañas o tras extender los brazos y darte cuenta que has terminado todo un maratón, quiero volver y volveré pero primero todo dentro de mi debe funcionar correctamente.

Es un dia duro para mi, los que hayais pasado por algo parecido sabreis de lo que os hablo. Entre otras cosas nombraré que tenia muchisima ilusión en poder correr con la camiseta de L´Agrupació de Muntanya de Xert y llevar el nombre de mi pueblo por ciudades y pueblos en los que iria a correr ... o poder terminar un circuito entero de carreras, superar mis marcas en 10.000, 15.000 y media maratón y como no, poder repetir el maratón de Castellón, ahora todo queda en una ilusión que se ha esfumado y espero algún dia reaparezca ....

No se cuando volveré a escribir pero aprovecho esta última cronica para lanzar los ultimos agradecimientos, a quienes me habeis seguido en el blog y a quienes habeis comentado mis cronicas, los que habeis corrido junto a mi y a las nuevas amistades que el running me ha dado, los que me habeis apoyado en dias malos y habeis lanzado mensajes de animo en el facebook, a quienes os habeis reido de mi y mis fotos por darme mas motivos para seguir haciendolo, al c.d. Es Posible por permitirme pertenecer a este magnifico club con gente maravillosa, a Sergio y a Manu por su compañia y risas en muchas carreras, y a toda esa gente tan especial que tengo a mi alrededor y que siempre se han preocupado por mi, y por supuesto a quien desde el cielo me ha empujado en cada zancada que he dado, a todos y cada uno de vosotros GRACIAS !!!

Ahora, con lagrimas en los ojos solo me queda deciros ... os prometo que volveré !!!!

3 comentarios:

Muchos ánimos Jordi !!! entiendo como te sentirás en este momento.... pero esto del running no es más que una lucha contra uno mismo y tu lucha ahora mismo es recuperarte al 100% y no hacer locuras (cuantas veces te habré dicho eso jejejej)..... como tu bien has dicho no es un adios.... es un hasta luego !!!

¿Has pensat alguna vegà escriure un llibre? Pense que ho faries molt bé i mes ara que tens que descansar.

Per lo de correr ni ho penses, a mes a mes tú encara eres jove i tindràs temps per a tot ja que la anemia no dure tota la vida.

Lo que no entenc jo es com pots tindre falta de ferro després de menjar-te el camió fresh de la foto, jejeje.

Bé, ara fora bromes, espere que te recuperes pronte de tot açò.

(lo de escriptor no ere broma)

Un beset,
Nuria

Moltes gracies amics, son dies durs i dificils pero com m´han dit tantes vegades ultimament, la vida continua i ara descansarem una temporadeta. Seguiré els vostres consells i no deixaré d´escriure, ho faré de viatjes, de les excursions de l´agrupacio o si fa falta de les moltes olives que he plegat este any. Ara pronte marxo a fer part del camí de Santiago, m´anirá be suposo i a vore si centro este cap que porta una pelotera prou important. Nuria, jeje, al final me farás creure que aprofito per a aço d´escriure, si alguna vegada faig algo, tindrás una dedicatoria especial, Ali, molts d´anims a tu també, se que també estas en moments xungos, escriure va molt be, ho publicos o no, pero proba´ho voras. Y Jose, cuanta razón al decir que ya me avisabas de frenar las locuras, ya ves lo desobediente que he sido y ahora me toca pagar. Me quedo con que mi ultima carrera fue todo un maratón y con la esperanza de volver a correr pronto y volveros a emocionar con mis cronicas. Gracies de tot cor amics !!!