Slideshow

29 enero 2012

XII Marxa de Muntanya Sant Sebastia - La Vilavella

Eran las 6 de la mañana cuando sonaba el despertador, no me pillaba por sorpresa pues habia estado toda la noche inquieto y nervioso. Con mucha ilusión me levanto, me visto, preparo todo lo necesario y zarpo lleno de entusiasmo hacia la Vilavella, con el fin de reencontrarme con la que fue mi primera carrera de montaña.

El mes de diciembre corrí en Vilafamés y me encontré perfectamente por lo que tenia muchas esperanzas de regresar contento de esta nueva aventura runnera...

El pueblo pronto empieza a llenarse de participantes, se palpa ese “algo” tan especial que se siente antes de una carrera.La mañana es muy fria, me voy a por mi dorsal (317) y entro en el bar para tomarme un cortadito, he desayunado pero creo que que irá bien tomar algo calentito.

Saludo a Eugenio y su familia, y me reencuentro con Quique, a quien me alegré mucho de poder saludar, y me dirijo nuevamente al coche para despojarme del chandal y empezar a calentar.

Estiro, caliento, dos carreras, estiro y como un flan a la zona de salida. Anuncian que hay practicamente 1.200 participantes !!! Justo antes de salir consigo saludar a Sergi (C.D. Es Posible) y a los pocos minutos, chupinazo de salida !!!

La marabunta echa a correr y pronto se inundan las calles de la localidad de corredores, recorremos algunas calles y pronto nos adentramos en el primer tramo de pista, siempre picando hacia arriba ...El pelotón se va estirando y pronto defino el grupo de corredores con el que seguramente me alternaré durante toda la mañana.

El recorrido va ascendiendo continuamente y pronto llego al primer tapón considerable. Practicamente 5 min para superar el embudo creado y poder continuar. Al llegar de nuevo a la pista, recuerdo que vienen nuevamente varios kilometros de ascensión continuada, así que me lo tomo con calma, tengo los tobillos muy duros y empiezan a dolerme. Al empezar tan pronto las cuestas se me han cargado muchisimo las piernas...

Con la mirada puesta en el pulsometro voy ascendiendo, corro en gran parte de la subida, ritmo lento pero constante, es aqui donde consigo adelantar a bastantes corredores, pero mi cuerpo tiene tal descompensación arritmica que me asusto un poco. Las piernas me pesan una barbaridad y solo soy consciente de que la rodilla se dobla en cada zancada, de ahi hacia abajo no las siento. El corazón está de rave !! igual está de subidón subidón que se relaja y recupara rapidamente, el cuello empieza a cargarse y surgen los miedos por los mareos ... lo que comunmente se conoce como “una charlotá” vamos.

Llego al primer avituallamiento, no me entretengo, bebo un poco, cojo algo de fruta y continuo. Seguimos ascendiendo y el cansancio empieza a acumularse, intento distraer la mente con pensamientos positivos y disfrutando del paisaje.Antes de llegar al punto mas alto, recupero algo de fuerzas en el segundo avituallamiento, pero antes debo hacer mención al echo de que en una ligera bajada se habia creado nuevamente un nuevo tapón, se oyen murmullos de quejas, toca parar, caminar y nadie entiende el porque, se oyen los primeros “demasiada gente” ...

Km 11, terminó la subida !! me esperan 8 kilometros hasta meta, gran parte de ellos son descendiendo por senda y el resto por los temidos toboganes de llegada al pueblo.

Esperaba ansioso la senda de bajada, sabia que ahi podia, si no acababa en el suelo, recuperar bastante tiempo y adelantar, pero cual fue mi sorpresa cuando veo que nuevamente hay oberbuqin, tapón al canto y no puedo descender todo lo rapido que querria. Siguen comentarios de disgusto entre los corredores, pero poco a poco van pasando los kilometros.

En cuanto la senda se ensancha empezamos a esprintar todos, supongo que pensando que si habia un nuevo tapon mas adelante hubieramos recuperado algo del tiempo perdido. El descenso a partir de aqui es muy rapido, zancadas largas y alternancia de adelantamientos, se que los ultimos dos kilometros vuelven a ser muy duros por los numerosos toboganes que hay, así que quiero acelerar todo lo que pueda ahora.

Como decian los Chichos “son ilusiones ...” Llegado a este punto, tras una bajada por una pendiente fuerte y de hormigon, noto ligeros pinchazos en la rodilla, mira tu !! de esto ya ni me acordaba, no es excesivamente doloroso, por lo que continuo al mismo ritmo, bastante rapido por cierto (noté muchisimo que llevaba tres semanas sin fumar) pero de repente se oye un bostezo ... no puede ser, se quiere despertar ... el gemelo derecho empieza a despertar de su letargo, confio en que las medias compresoras aguanten sus ganas de jugar ... un par de pinchazos pero el gemelo no llega a subir y puedo seguir corriendo ... el cabrón al ver que no puede él solo, despierta a su hermanito izquierdo y empiezan un tramo de aproximadamente un kilometro (a falta de 4 para meta) donde se alternan haciendo un final de carrera muy entretenido (tendriais que ver los saltitos que iba dando cuando se me cargaban).

Al rato de que todas estas curiosidades que pasan cuando haces carreras sin estar lo suficientemente preparado volvieran a la normalidad, alguien mas se unió a la fiesta; una extraña sensación va invadiendo mi cuerpo, ¡¡ no puede ser me digo, ahora no !! me quedan dos kilometros, no te marees joder !!! aprovechando que viene una fuerte cuesta, recupero, me machaco psicologicamente para que el mareo no me venza, iré despacio pero entraré en meta corriendo, lo tengo que conseguir, 10 / 15 min, no más, aguanta !!! al llegar arriba de la cuesta me encuentro mejor, me pongo de nuevo a correr, suave, voy aumentando el ritmo, el malestar a desaparecido ... vamos vamos ...

Entre ais i ois consigo adentrarme en el pueblo, miro el reloj, apenas supero las 2 horas y media, es cierto que me daba igual el tiempo pero veo que he mejorado muchisimo el tiempo que hice hace dos años y esta vez com mucha menos preparación ... aparece la emocion en mi rostro, mis labios se estiran para formar una perfecta curva llamada “sonrisa”, miro al cielo, me acuerdo de él, sonrio más aún, me acuerdo de Laura, de mi madre, Juan y Patry, todos los que me han animado en los foros (gracias Tinyo), en el facebook i por supuesto de mis amigos que no han venido en esta ocasión ... el speaker cada vez se oye mas cerca, viene detras de mi un corredor local por lo que la gente aplaude, aquello aún me emociona mas, ultima curva y el arco de meta 2 h 34 min, todo el cuerpo se me estremece, piel de gallina y ojos brillantes: LO HE CONSEGUIDO !!!!!

Nada mas cruzar la meta, me quedo quieto, como aturdido, dejo que todas las sensaciones fluyan por mi cuerpo (las que me joden fisicamente) y por mi mente (las que me convierten en la persona mas feliz del mundo por unos instantes), me siento en una silla para quitarme el chip de la zapatilla, pienso en lo contenta que se pondrá Laura cuando le cuente que he terminado bien, en mi familia pues se que estaban preocupados por el tema de los mareos y mientras pienso todo esto me doy cuenta que no consigo llegar al cordon de la zapatilla porque si me agacho mas la hernia o bulto que tengo en el costado se me hincha y me duele muchisimo, un corredor me ve la cara de susto y me presta su ayuda, soy incapaz de hacer estiramientos, al minimo movimiento de estirar las piernas, me pegan un tiron que me dejan tibio ... recojo mi camiseta y mi bolsa de corredor (completisima como siempre) y me voy a darme una ducha ... siempre, siempre con una enorme sonrisa en mi cara por haber terminado, por haberlo conseguido de nuevo ...

En cuanto a la carrera, fantastica como siempre, Vilavella se ha convertido en una cita indispensable, pero reconozco que hemos sido muchos los perjudicados por los numerosos tapones encontrados durante todo el recorrido, tal vez excesivos participantes, no lo se, ni soy nadie para decir como se pueden solucionar estas cosas. Me he divertido, me he reencontrado con amigos, he disfrutado y he terminado agotado, resumiendo ... vuelvo a ser muy feliz deportivamente hablando.

En agradecimientos pues los nombrados anteriormente, a la gente del foro de carreres de muntanya por sus consejos, opiniones y animos, a los que ponen ese “me gusta” en el facebook cuando digo lo que voy a hacer o me animan cuando algo sale mal, a Sergio y Carbó por estar constantemente pinchando, a Ferry, Bixi, Sara, Pablo y en general a todos los que os interesais por mi y mi mundillo (nuestro mundillo), a Juan y Patry por estar ahi pegados a mi pulsometro preocupados por mis pulsaciones, a Pepa, gran persona y mejor madre por cada una de sus palabras de felicitación y por ultimo y no por ello menos importante, a “la meua xiqueta” pues debo decir que correr 19 km de montaña y terminar, te llena de felicidad, pero llegar a casa exausto y que te reciban con una gran sonrisa de felicidad, te digan que está orgullosa de ti con un fuerte abrazo y te den un enorme beso es increible, os lo aseguro....

Muchas gracias por todo y hasta la proxima .... COMIENZA EL 2012 !!!!

1 comentarios:

Molt be Jordi, poquet a poquet segur que les sensacions van millorant. De moment disfruta amb la sensacio de còrrer y tot el que vinga bo serà.
Per cert, de res, estem ahi per a recolçarnos tots.
Un abraç campió